திசைகாட்டி

 

திக்குத் தெரியாத காட்டில் 

திகைத்து நிற்கும் போது  மட்டுமல்ல.

தினசரி வாழ்க்கையின்
சின்னஞ் சிறிய முடிவுகளுக்கும்
திணறி தவிக்கையில்
திசை காட்டும் வெளிச்சமாய்
நின் வார்த்தை
மனதை நிறைக்கிறது.

அகிலத்தையும் படைத்த
அதே வார்த்தை தான்
இந்த சிறியவளுக்காகவும்
இறங்கி வருகிறது.
இப்படி வாழ்தல் எத்தனை
பெரும்பாக்கியம்!

தேனாய் தித்திக்கும் 

அதே வார்த்தைதான்

திடப்படுத்தி திரும்ப எழுந்து 

நிற்கவும் செய்கிறது.

இதுவன்றி  வேறெது பேரின்பம்!

~. ~. ஜெ.சி. நித்யா.~.~

மூடியற்ற முகம்

 

எல்லாருக்கும் ஒரு முகம் இருக்கிறது 
ஊருக்கு காண்பிக்க...

அழகாய் அலங்கரிக்கப்பட்ட பொழுதில்... 
சூரிய வெளிச்சத்தில் இயற்கை பின்னணியில்.
அந்நிய மண்ணில் அடையாளம் இழக்காமல்... 
நண்பர்களோடு விளையாடினபோது...
 கனவு கண்ட பணியிடத்தில்... 

உயிருக்குயிராய் நேசிக்கும் நபரோடு... 
ஒரு நாய்குட்டியோடு அல்லது ஒரு பறவையோடு 
எல்லா செல்வத்திலும் மேலான குழந்தைகளோடு...

சற்று மெருகேற்றி...சற்று ஒளி கூட்டி...
அழகாய் பகிர எல்லாருக்கும் ஒரு முகம் இருக்கிறது... 

அவள் இன்னமும் தேடுகிறாள்.
தனது முகங்களின் குவியலுக்குள்.
மாசற்ற அன்பினால் நிறைந்து 
மனமகிழ்ந்து சிரித்த பொழுதொன்றின் முகத்தை...

~.~. ஜெ.சி. நித்யா ~.~.
25 May 2024.

ஏன்?

 


















ஏதுமில்லை.

எல்லாம் அற்று அகன்று
தனித்திருக்கிறேன்.

எதைக் கொண்டாடுவது?
இத்தனை வருஷங்கள் வாழ்ந்ததையா

இன்னும் எத்தனை நாட்கள்                                    

என்று கூட தெரியா                    

இந்நிலையையா

எதற்கு இத்தனை தூரம் வந்தேன்
தெரியாது.

ஏனிருக்கிறேன் இன்னும்

தெரியாது.

யாருக்காக வாழ்வது
கையில் எதுவுமில்லை.
வெறுமையாய் நிற்கிறேன்.
வாழ்வின் விளிம்பில்.

இருதயத்தின் சதையை
பிய்த்தெடுப்பது போல்

தாள முடியா வலி.

எனக்கான வெளிச்சம் எங்குமில்லை.
எனக்கான நேசம் எங்குமில்லை.
நொறுங்கி இருக்கிறேன்.
முற்றிலுமாய்.

என் தேவனே என் தேவனே                                        
எனக்கான நின் பாதை 

இங்கிருந்து தான் தொடங்குகிறதா?

எல்லாவற்றையும் இழந்த பின் தான்

என் சிலுவை எது என்ற புரிதல் வருமா?

உனையன்றி உறவேதுமில்லை.

நீயின்றி வாழ்வேயில்லை.

வேறெங்கு செல்வேன்?

ஜீவனே நீயாக இருக்கையில்.

முடிவின் புள்ளியில்

குவிந்திருக்கிறது 

துவக்கத்தின் ஊற்று.

Nithya JC.
15 May 2024.

உயிர்வலி

என்னுள்

நீக்கமற நிறைந்திருக்கும்
உன்னை நுகராமல்  
என்னை அறிதல்
நெருங்கி வரும்
எவருக்கும் சாத்தியமில்லை.

நெஞ்சம் விம்மி எழுந்து
விழியில் நீராக கசியாமல்
ஒருபோதும் சொல்ல முடிந்ததே இல்லை
உன் மீதான எனதன்பை.

சுழல் காற்றில் சிக்குண்ட சருகைப்
போன்ற வாழ்க்கையில்
ஏதோ ஒரு  சலனமற்ற நிசப்த கணத்தின்
நீட்சி நீ  தான்.

சுக்கு நூறாய் உடைந்த பின்னும்
ஏதோ ஒரு சொல் என்னை மீண்டும் நிற்க செய்யுமெனில் 

அது உன்னுடைய வார்த்தை தான்.

என்றாவது ஓர் நாள்
"இவள் மிகவும் நேசித்தாள்"
என  சொல்லிவிடமாட்டாயா
என்றுதான் காத்திருக்கிறேன்
உயிர்வலி பொறுத்து.

~.~. ஜெ.சி. நித்யா ~.~.

இரக்கத்திற்காக...

 

எங்கு நோக்கினும்
மனிதர்கள் இலைகளை போல் உதிர்கிறார்கள்.
காலம் யாருக்காகவும் நிற்காமல்
கோரமாய் சுழல்கிறது.

வாழ்க்கை துணையை பறிகொடுத்தவர்கள்.
பெற்றோரை இழந்த பிள்ளைகள்.
அன்பிற்குரியவர்களை இழந்தவர்கள்.
பரிதாபமாய் நிற்கிறார்கள்
வாழ்க்கை நதியருகில்.

நான்கு சுவர்களுக்குள்
முடங்கியிருக்கும் நாங்களோ
செய்வதறியாது திகைக்கிறோம்.

தேவனே
இரக்கம் காட்ட மாட்டீரா??
கண்ணெதிரில் என் மக்கள்
செத்து மடிகின்றனரே

தவறிழைத்தவனும்
அநீதி செய்தவனும்
அக்கறையற்ற சுயநலவாதிகளும்
தேசத்தை அழிக்க நினைத்தவர்களும்
நன்றாகத்தானே வேடிக்கை பார்க்கின்றனர்

அழிந்து மடிவதெல்லாம்
அப்பாவி ஜனங்கள்தானே.

என் தேவனே என் தேவனே

உம்மை நம்பாதவர்களுக்காகவும்
சேர்த்துதான் வேண்டுகிறேன்.

இந்த வாதையை
நிறுத்த மாட்டீரா.


~.~. ஜெ.சி. நித்யா ~.~.

நகரா வாழ்க்கை

கொதிக்கும் தார் சாலையோரத்தில்

இரு சக்கர வாகன நெரிசலினிடையில் 

பரிதாபமாய் நின்றது 

வழி தவறிய வண்ணத்துப்பூச்சி ஒன்று.

இன்னும் எவ்வளவு தூரம் 

பறக்க வேண்டுமோ 

அதின் மெல்லிய இறகுகள்

புழுதி படியா பூவொன்றை கண்டுபிடிக்க.

பதறுகிறது மனம். 

சிருஷ்டிப்பு

என்னதான் நாம் பார்த்து பார்த்து நீருற்றி வளர்த்தாலும்
சிறுமழை வந்து நனைத்து போனதும்
இந்த செடியும் இலைகளும் அடைகின்ற அழகும் உற்சாகமும் 
நம்மால் ஒருபோதும் உண்டாக்க முடியாதவை.

உயிர் மலர்த்தும் இரகசியமும் மனம் நிறைக்கும் அதிசயமும் 
உருவாக்கியவருக்கே சாத்தியம் போல.


~.~. ஜெ.சி. நித்யா ~.~.